مجید رحمتی، کارگردان نمایش «خالی» می‌گوید، این نمایش را براساس زندگی احمد دلجو یکی از بازمانده‌های هنر آیینی چهارپایه‌خوانی به صحنه برده است.
به گزارش ایران‌تئاتر، نمایش «خالی» به نویسندگی کهبد تاراج با کارگردانی مجید رحمتی از چهارم تا سی‌ویکم شهریور در سالن قشقایی مجموعه تئاترشهر روی صحنه است.
مجید رحمتی درباره انتخاب نمایشنامه گفت: «کهبد تاراج سال‌هاست که در زمینه بیوگرافی و پرتره آدم‌های تاثیرگذار در تاریخ سیاسی، اجتماعی و مذهبی کشور قلم می‌زند و من هم علاقمند هستم تا چنین آثاری را برای صحنه آماده کنم. سال گذشته تجربه کارگردانی نمایش «ط» را که داستان زندگی طیب حاج رضایی بود، داشتم و حالا نمایش «خالی» را که در ابتدا «بازگشت همه به سوی اوست» نام داشت روی صحنه بردم.»
او ادامه داد: «با توجه به ارادتی که به امام حسین (ع) دارم همیشه دوست داشتم به زندگی شخصیت‌هایی که در این عرصه فعالیت کرده‌اند فارغ از هر ایدئولوژی و نگاهی که داشته‌اند، با نگاهی دراماتیک و هنری کار کنم.»
این هنرمند افزود: «چهارپایه‌خوانی» یکی از رسوم بازار تهران به شمار می‌رفت که احمد دلجو آخرین نسل از بازمانده‌های این هنر آیینی بود. او در سال 1379 بر اثر سکته قلبی درگذشت. این موضوع برای من بسیار جالب بود و خوشبختانه با اعتمادی که به کهبد تاراج داشتم؛ می‌دانستم که کار به سمت و سوی یک اثر شعاری و ایدئولوژیک‌وار نخواهد رفت. چراکه من به دنبال تئاتر و درام هستم و این قصه قابلیت دراماتیک زیادی دارد.»
کارگردان نمایش «خالی» اظهار کرد: «برای من ارتفاع و اختلاف سطح در هر زمینه‌ای اهمیت دارد و براین باورم که کسی که قرار است در سطح بالاتری نسبت به دیگران قرار بگیرد باید مقام مرشدگونه‌ای داشته باشد. این چهارپایه از نگاه برخی گویی تله زینبیه است و دیگر کارکردساده آن دیده شدن است. اگر قرار است فردی در یک جمع دیده شود باید در ارتفاع بایستد.»
رحمتی درباره چالش کارگردانی اثر عنوان کرد: «بحث رویاگونگی نمایش، کار را برای من به عنوان کارگردان سخت می‌کرد. پس از آن قصه‌ای که در حواشی زندگی این شخصیت در قالب سه کاراکتر کاظم شمر، پری منفرد و اسکوئی روایت می‌شد، جذابیت کار را بیشتر می‌کرد.»
این هنرمند گفت: «پری منفرد، کاراکتر مستند این اثر و کاظم شمر شخصیتی ساخته ذهن نویسنده است که راهنمای ورود به دنیای رویاگونگی نمایش به شمار می‌آید. حضور او نشانه‌ای از تعطیل شدن نمایش ایرانی و تعزیه است. کاظم شمر صدایی است که تلاش می‌کند به مخاطب بگوید چه کسی قرار است، این هنرهای ناب و اصیل نمایش ایرانی را زنده نگه دارد. نمایش‌هایی که هم به لحاظ اجرایی جذاب بودند و هم به عنوان مانیفست‌های سیاسی و اجتماعی روی مردم تاثیر فراوانی داشتند.»
کارگردان نمایش «خالی» ادامه داد: «در بخشی از خاطرات مرحوم هاشم فیاضِ تعزیه‌خوان که توسط داوود فتحعلی بیگی جمع‌آوری شده، از زبان یک ژاندارم، دلیل بازداشت هاشم فیاض برای برپایی تعزیه، مخالفت با تفکر شهادت‌طلبی و جمع شدن مخاطب اطراف تعزیه‌خوان برای بیان مبارزه علیه ظلم بیان می‌شود. از همین خاطره می‌توان به تاثیر اجتماعی این هنر پی برد.»
او به این پرسش که آیا این کارکرد اجتماعی همچنان هم در نمایش ایرانی وجود دارد، پاسخ داد: «نمایش ایرانی همچنان می‌تواند، چنین کاربردی داشته باشد. اگر به آن به شکل موضوعی نگاه کنیم، همچنان طراوت و تازگی دارد اما به لحاظ شکل اجرایی باید تغییر کند.»
رحمتی بیان کرد: «روایتگری در گوشت و خون مردم ماست. مردم ما هنوز دوست دارند، داستان بشنوند و چه بهتر که ما حتی برای نمایش آثار غربی به زبان مردم کوچه بازار با آن‌ها ارتباط برقرار کنیم.»
این هنرمند در پایان با اشاره به واکنش‌ها تماشاگران به این اجرا، توضیح داد: «متاسفانه هجمه‌ای علیه کار وارد شده است که این اثر نمایشی مذهبی و مناسبتی است. مخاطبان حق دارند، نظر بدهند اما بهتر است قضاوت نکنیم. من قرار نیست روضه بخوانم. من کارم تئاتر است و تئاتر قصد القای اندیشه دارد و تا زمانی که این هدف از بین نرفته باشد به آن خواهم پرداخت.»